(...)
- Senin emrin değil mi? Bekçi rakı vermiyo... Ver diyorum, seni fena yaparım diyorum, dinlemiyo... Ne yapayım ben, öleyim mi?
- Emir ne kelime Numune, ayrıca gecinden versin... Bizzat bu toplantının gündemi olduğundan haberin yok sanırım...
- Ne gündemi?
- Arkadaşlar, kimden şikâyetçiyiz?
- Numuuuneeedeeennnn!
- Peki neden?
- Çok içiyooooooo...
- Ne yapsın o zaman Numune?
- Askerliği unutsuuuun...
- Yahu unuttum diyorum size...
- Yalan söylemesiiiiiinnnn...
- Kim yalan söylüyo lan?
- Sen yalan söylüyosun Numune...
- Toplasana lan artık kendini...
- Bi sen eksiktin Otuzbeş... Siktir git kitaplarını oku, erimene bak sen...
- Otuzbeş haklııııı...
- Hay başlıycam otuzunuza da beşinize de... Kolay mı lan toplamak? Lan Onuç, piyango ikramiyesi gibi tuttun getirdin beni buraya, bi bok da söylediğin yok, sonra unut unut... Ne yapayım lan unutamıyorsam?
- Ne yapsın Numune?
- Kendine sevgili buulsuuuuun...
- Ne sevgilisi be?
- Evet, Numune Bey'e bi an önce unutmasını, bi daha da yalan söylememesini tembihleyip, mesuliyetini hatırlatıp, kendisi için büyük zahmetlerle getirdiğimiz sevgilisini sahneye alalım...
Onüç bunu söyledikten sonra, kalabalığın arasından bir kız çıkıyor. Elinde rengârenk naylonlarla, kâğıtlarla, poşetlerle bana doğru ilerliyor. Donup kalıyorum. Büyümüş, uzamış, gövdesi yıl alıp gövermiş, ama yine ince, yine narin. Çöküyorum dizlerimin üzerine, kapanıyorum ayaklarına, "Affet bizi, affet!" diye haykırıyorum. Kulağıma eğiliyor kız, "Biliyorum," diyor, "senin yapmadığını biliyorum." Konuşabilmesine şaşıyorum, koyveriyorum kendimi, ağlamaya başlıyorum.
Kızın küçük elini hissediyorum, giriyor koluma, ağlamam kesiliyor, burnumu çekiyorum, dikiyorum başımı, istasyona doğru ağır ağır ilerliyoruz, giriyoruz kapıdan, çıkıyoruz yukarı, kapanıyoruz odamıza, üç gün çıkmıyoruz, birbirimizi seyrediyoruz, seyretmekle kalmıyoruz. Ve artık biliyorum, sarhoş olmak için ille içki gerekmiyor.
Murat Uyurkulak, Har
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder